Ενημερώθηκα για μια δημοσίευση με την υπογραφή του Εργατικού Κέντρου της Ρόδου στα κοινωνικά δίκτυα με την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ οι συντάκτες της μου ζητούν και την ευθύνη επειδή δεν απευθύνθηκα στις «δομές» τους για βοήθεια.
Κατ΄αρχήν πράγματι δε ζήτησα βοήθεια από τους ίδιους. Oύτε όμως είπα ότι φταίει το Εργατικό Κέντρο που μου έκοψαν το ρεύμα. Και από όσο ξέρω κανένας άλλος δεν το είπε. Δεν κατάλαβα λοιπόν τι σκοπό εξυπηρετεί ένα τέτοιο σχόλιο, πολύ περισσότερο που με φωτογραφίζει και προσπαθεί να δημιουργήσει συνειρμούς. Μήπως πρέπει να ζητήσω και συγνώμη; Θα μπορούσαν απλά να πουν ότι απαιτούν και εκείνοι να επανασυνδεθεί το ρεύμα και μια τέτοια στήριξη θα ήταν καλοδεχούμενη και πιθανόν να βοηθούσε κιόλας.
Μπορεί βέβαια κάποιος να υποθέσει ότι αυτοί που είναι στην ηγεσία του Εργατικού Κέντρου δέχονται πίεση από τον κόσμο για τη στάση συναίνεσης που κρατάνε ενώ ο κόσμος υποφέρει. Αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.
Ωστόσο, μιας και οι ίδιοι λένε ότι οι παρεμβάσεις τους ήταν όλες «επιτυχημένες», να υποθέσουμε ότι τα κομμένα ρεύματα στα σπίτια που κοντεύουν να πάρουν διαστάσεις «πανδημίας» στο νησί μας είναι όλα περιπτώσεις που δεν έτυχε να απευθυνθούν στους ίδιους;
Και εν πάσει περιπτώσει, με ποιο τρόπο δόθηκε λύση στις περιπτώσεις αυτές; Εξασφαλίστηκε σταθερό αξιοπρεπές εισόδημα ή μήπως σταμάτησε η ΔΕΗ και οι άλλοι πάροχοι να κόβουν το ρεύμα;
Προφανώς όχι. Για αυτό κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι ή άνεργοι σαν εμένα, είμαστε μονίμως αντιμέτωποι με αυτό το αδιέξοδο. Οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε ένα διακανονισμό, στον οποίο είναι δεδομένο ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Έτσι το ρεύμα ξανακόβεται, άλλοι το συνδέουν μόνοι τους, άλλοι ψάχνουν να βρουν δανεικά να πληρώσουν ένα μέρος της οφειλής, άλλοι μένουν χωρίς να το συνδέσουν. Δεν υπάρχει καμιά φροντίδα καμία ρύθμιση. Ο άνεργος μέσα στις συνθήκες του lockdown πρέπει εκτός από τα υπόλοιπα προβλήματά του να αντιμετωπίσει και τις εισπρακτικές εταιρείες και τα δικηγορικά γραφεία που του τηλεφωνούν καθημερινά και το κομμένο ρεύμα.
Άρα λοιπόν πρέπει ή δεν πρέπει καταγγείλουμε αυτή την κατάσταση και να οργανώνουμε αγώνες για να απαγορευτεί η διακοπή του ρεύματος όσο διαρκεί η κρίση; Προφανώς και πρέπει. Και τουλάχιστον εγώ δεν είμαι διατεθημένος να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια και να αποδέχομαι τη μοίρα μου. Και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί σαν εμένα.
Είναι πάντως κρίμα για την ίδια την ιστορία του Εργατικού Κέντρου η ηγεσία του να φέρεται με αυτό τον τρόπο.
Μανώλης Μπακάλης, άνεργος ξεναγός χωρίς ρεύμα.
