Άρθρο της Δέσποινας Κουλούμπρη
Όχι δεν είναι παιδική χαρά. Λημέρι πονηριάς είναι.
Ο στίχος από το γνωστό τραγουδάκι των «Μπλε» για την παιδική χαρά μου ήρθε στο μυαλό καθώς παρακολουθούσα τη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου και της ΠΕΔ Νοτίου Αιγαίου για τον ΦΠΑ το απόγευμα της Τετάρτης.
Και την ίδια στιγμή, ξεδιπλωνόταν στο facebook από τη γνωστή παρέα μια προσπάθεια σοβαροφανούς ανησυχίας για τις σοκαριστικές – όπως τις χαρακτηρίζουν και είναι – αναρτήσεις που πλήττουν τον πυρήνα των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Η πονηρή παρέα είχε μάλιστα προαναγγείλει ότι μάλλον (!) δεν θα συζητηθεί το θέμα αφού βέβαια ήξεραν ότι δεν μπορούσε να συζητηθεί.
Και ξαφνικά η πολύ πονηρή αυτή παρέα ανακάλυψε και τον όρο διαδικτυακό ανώνυμο bullying!!!
Ο πρώτος και προφανής στόχος τους, ήταν να υποβαθμίσουν τη συζήτηση ενός κρίσιμου θέματος όπως ο ΦΠΑ, αφού οι ίδιοι εκπροσωπούν στο Περιφερειακό Συμβούλιο το κόμμα που κατήργησε τους μειωμένους συντελεστές ΦΠΑ.
Ο δεύτερος στόχος, να μπει με κάποιον τρόπο, έστω και τραβηγμένο από τα μαλλιά, ο Περιφερειάρχης στο κάδρο με τις απαράδεκτες αυτές αναρτήσεις. Κι έχουμε δει τις τελευταίες μέρες να γίνεται μια προσπάθεια συστηματική προς αυτήν την κατεύθυνση από συγκεκριμένες ιστοσελίδες και τα αντίστοιχα social media τους.
Προφανώς και είναι όλοι αντίθετοι με τέτοιου είδους πρακτικές, από όπου κι αν εκπορεύονται και σε όποιους κι αν απευθύνονται.
Μόνο που στην περίπτωση όλων αυτών που νομίζουν ότι η πολιτική είναι κάτι σαν τσίρκο ή σαν παιδική χαρά που ανεβοκατεβαίνεις από το καρουζέλ όποτε σου έρθει, το σοκ που υποτίθεται ότι έπαθαν από κάποιες, ασφαλώς κατακριτέες, αναρτήσεις του τελευταίου διαστήματος, είναι πέρα για πέρα ψεύτικο.
Που ήταν όλοι αυτοί όταν κι άλλοι άνθρωποι, πολιτικά πρόσωπα και δημοσιογράφοι έχουν υποστεί διαδικτυακό bullying, όχι μόνο ανώνυμο, αλλά και επώνυμο, από εκείνους που τώρα δηλώνουν σοκαρισμένοι;
Μήπως γιατί τώρα έγιναν αυτοί οι ίδιοι στόχος;
Μήπως γιατί αυτή τη φορά κατάλαβαν πώς είναι να σε κρεμάνε κάθε μέρα στα μανταλάκια με όποια αφορμή και αιτιολογία κατεβάσει ο νοσηρός νους τους;
Αυτοί που σήμερα παριστάνουν τα θύματα, μέχρι χθες ήταν οι θύτες του πιο σκληρού, αισχρού διαδικτυακού bullying που έχουμε δει. Ήταν αρκετό να μην «πάνε» κάποιον, για να εκτοξεύσουν εναντίον του τους πιο χυδαίους χαρακτηρισμούς που μπορούσε να διανοηθεί κανείς.
Κι από δίπλα οι τάχα σοκαρισμένοι παρατρεχάμενοι. Γιατί; Γιατί έχουν ανάγκη τον υποβολέα τους από όπου διαβάζουν τα ίδια κείμενα που διαβάζουν και στα περιφερειακά συμβούλια. Μη τυχόν και παρεκκλίνουν από την γραμμή που τους έχει καθορίσει ο υποβολέας τους.
Παρακολουθώντας όλα αυτά τις τελευταίες μέρες, εύκολα μπορούσε να διακρίνει κανείς τη σοβαροφάνεια να συμπορεύεται με την κουτοπονηριά. Διότι η κουτοπονηριά ήταν εκείνη που οδήγησε τον Νίκο Γερονικόλα να προτείνει ως θέμα συζήτησης στο Περιφερειακό Συμβούλιο την έκδοση καταδικαστικού ψηφίσματος για ανώνυμες αναρτήσεις στο facebook.
Κουτοπονηριά, αφού γνώριζε πολύ καλά ότι βάσει κανονισμού, ως απλός περιφερειακός σύμβουλος δεν μπορεί να καταθέσει πρόταση για να τεθεί θέμα. Μόνο οι επικεφαλής των παρατάξεων μπορούν. Αλλά είχε τον σκοπό του: να βάλει στο κάδρο τον Περιφερειάρχη και το Περιφερειακό Συμβούλιο. Να δημιουργήσει εντυπώσεις, καταθέτοντας μια πρόταση που εκ των προτέρων ήξερε ότι δεν θα είχε καμία τύχη, βάσει κανονισμού λειτουργίας του Οργάνου και επιπλέον σε ειδική συνεδρίαση με ένα ακόμα πολυμελές όργανο, αυτό της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Νοτίου Αιγαίου.
Οι ευαισθησίες του βέβαια δεν έφτασαν ποτέ στο σημείο που να του επιτρέψουν να υπερψηφίσει ψήφισμα του Περιφερειακού Συμβουλίου που καταδίκαζε τις μούτζες συναδέλφου του στο πρόσωπο του Περιφερειάρχη, ούτε ψήφισμα που καταδίκαζε το συνεχιζόμενο bullying, διαδικτυακό ή δια των ΜΜΕ, ανθρώπων που δεν ήταν αρεστοί στην παρέα που ο ίδιος ανήκει και που τόση σπουδή επιδεικνύει στην υπεράσπισή της.
Τεχνητές και επιλεκτικές ευαισθησίες και εδώ.
Όχι δεν είναι παιδική χαρά. Λημέρι πονηριάς είναι.
