Είναι πολλά τα παράδοξα που ανέδειξε τις τελευταίες μέρες η στέγαση στο κτίριο του παλιού Ελληνικού Προξενείου των δύο οργανισμών της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, του ΦΟΔΣΑ ΑΕ και του Αναπτυξιακού Οργανισμού Κ2.
Είδαμε παρατάξεις της μειοψηφίας να γελοιοποιούνται και να εξευτελίζονται δημοσίως επειδή δεν θυμήθηκαν ότι είχαν ψηφίσει στο Περιφερειακό Συμβούλιο υπέρ της στέγασης των δύο οργανισμών στο εν λόγω κτίριο, που μετά έτρεξαν να καταγγείλουν με ανακοινώσεις τους, από το άγχος τους μήπως και χάσουν την ευκαιρία να κατηγορήσουν την Περιφέρεια.
Είδαμε βουλευτή και πρώην υπουργό να «ξεχνά» ότι, αυτά που σήμερα καταγγέλλει για να πλήξει την Περιφερειακή Αρχή και προσωπικά τον Γιώργο Χατζημάρκο, ήταν προτάσεις της δικής του κυβέρνησης – του ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω.
Και μέσα σε όλα αυτά τα απίθανα, από μια ομάδας ευαίσθητων υπερπατριωτών , είδαμε να εξελίσσεται μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα “κυνήγι θησαυρού”. Πού είναι η ελληνική σημαία του Προξενείου; Υπονοώντας φυσικά ότι ο Χατζημάρκος υπέστειλε και τη σημαία ακόμη, προκείμενου να παραδώσει τη νεώτερη ιστορία του τόπου στα… σκουπίδια.
Φυσικά, η σημαία στη θέση της ήταν και περήφανη συνέχισε να κυματίζει, πιο συμβατή και ταιριαστή με το νέο βαθύ μπλε χρώμα του κτιρίου ίσως και ευτυχής – αν μπορούσε να μιλήσει – που δεν είναι πια αναγκασμένη να αντικρίζει κάθε πρωί τη “ροζ έκρηξη”. Εννοείται ότι κανένας από τους Πουαρώ της συμφοράς δεν έκρινε σκόπιμο να περάσει από την οδό Ιωάννου Καζούλλη για να διαπιστώσει με τα μάτια του αν η σημαία όντως είχε αφαιρεθεί. Όχι, δεν πέρασαν οι υπερπατριώτες. Αλλά κι αν πέρασαν, προτίμησαν να κάνουν κατά το κοινώς λεγόμενον την πάπια, διότι τους εξυπηρετούσε να σέρνεται αυτή η θολούρα κατά της “βλάσφημης” Περιφερειακής Αρχής που δεν σεβάστηκε την ιστορία του τόπου, ούτε καν την ελληνική σημαία!
Οι υπερπατριώτες Πουαρώ της κακιάς ώρας, μαζί με τη σημαία, αναζήτησαν και τον θυρεό που κοσμούσε το μπαλκόνι του κτιρίου. Ο τραγέλαφος κορυφώθηκε όταν άρχισαν οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από αυτούς που έψαχναν τάχα τον θυρεό, όταν ο θυρεός βρισκόταν μπροστά στα μάτια τους και πίσω από την πλάτη της Προϊσταμένης των Γενικών Αρχείων του Κράτους, Ειρήνης Τόλιου, η οποία πόζαρε υπερήφανα στο γραφείο της ( στη φωτογραφία της προεκλογικής της εκστρατείας μάλιστα!) με φόντο το πολύτιμο έμβλημα του Ελληνικού Κράτους, που τον Οκτώβριο του 2017, κοσμούσε το μπαλκόνι του ιστορικού κτιρίου.
Εντύπωση προκαλεί ότι, ενώ κάποιοι ρωτούσαν στα social media ( με tagαρισμένη την κα Ειρήνη Τόλιου) πού είναι ο θυρεός, εκείνη απέφευγε να απαντήσει ότι ο θυρεός είναι στο γραφείο της, με αποτέλεσμα να συντηρείται και εδώ η αίσθηση της “βλάσφημης” Περιφερειακής Αρχής, που εκτός από τη σημαία, αφαίρεσε και τον θυρεό, παραδίδοντάς τον και αυτόν στη … χωματερή.
Το ότι η κα Τόλιου είχε σε δημόσια θέα τις φωτογραφίες της μετά του θυρεού, ουδόλως πτόησε τους υπερπατριώτες Πουαρώ, που εκτός από επιλεκτική μνήμη, έδειξαν ότι έχουν και επιλεκτική όραση και βλέπουν μόνο αυτά που τους συμφέρουν και ποτέ εκείνα που θα διέλυαν το σενάριο της “βλάσφημης” και “βέβηλης” Περιφερειακής Αρχής που σκόπιμα συντηρούν.
Βέβαια, όταν η Περιφέρεια, δια του Εκτελεστικού Γραμματέα της, έστειλε επιστολή στην κα Τόλιου ζητώντας την επιστροφή του θυρεού στον φυσικό του χώρο, εκείνη αναγκάστηκε να απαντήσει, για την διαδρομή του θυρεού από το 1962 (πώς και δεν την γνώριζαν τη διαδρομή του οι πολυγραφότατοι θεματοφύλακες της σύγχρονης ιστορίας του τόπου;) διευκρινίζοντας ότι ανήκει στον φορέα των ΓΑΚ Ρόδου, στον οποίον δωρήθηκε, για να λάβει έτσι τέλος το κυνήγι του θησαυρού και μαζί το θέατρο του παραλόγου. Φαντάζομαι την απογοήτευση των πατριωτών Πουαρώ που διαπίστωσαν ότι δεν ευθύνεται η Περιφέρεια για την απουσία του θυρεού από το μπαλκόνι του παλιού Προξενείου!
Θα σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά είναι αρκούντως κωμικά για να ασχολείται μαζί τους μια κοινωνία. Σωστά! Η κοινωνία, το πιθανότερο είναι ότι διασκεδάζει. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το μένος και η ψύχωση κατά της Περιφέρειας και κατά του Γιώργου Χατζημάρκου , ξεπερνούν την γελοιότητα.
Ωστόσο, γνώμη μου είναι ότι όλα ετούτα τα φαιδρά και παράδοξα, αξίζουν αναφοράς. Για να οδηγηθούμε σε μια σειρά διαπιστώσεων και συμπερασμάτων:
Με τι ασχολείται αυτή η παρέα, αυτό το ετερόκλητο συνονθύλευμα πολεμίων του Γιώργου Χατζημάρκου.
Πώς αντιλαμβάνονται την ιστορική συνέχεια του τόπου.
Πώς τοποθετούνται απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις της εποχής όπως είναι τα περιβαλλοντικά ζητήματα.
Ποια θέση έχει στη ζωή τους η αισθητική.
Αλλά και πόσο περιχαρακωμένοι ζουν στον δικό τους μικρόκοσμο, ώστε να ενώνουν τις όποιες δυνάμεις τους για να αντιδράσουν σε κάτι που αποτελεί εδώ και δεκαετίες μια τάση κυρίαρχη σε όλες τις ιστορικές πρωτεύουσες και πόλεις της Ευρώπης. Εκεί όπου όλα τα ιστορικά κτίρια , σώζονται, αξιοποιούνται και εντάσσονται στον σύγχρονη καθημερινότητα, μέσα από μοντέρνες χρήσεις και λειτουργίες που αναδεικνύουν την αρχιτεκτονική τους. Προφανώς και δεν είναι ούτε γίνονται όλα μουσεία!
Όμως, οι δικοί μας υπερευαίσθητοι πατριώτες Πουαρώ, έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια σε ερείπια κάθε είδους (και υπάρχουν πολλά γύρω μας). Λογικό λοιπόν, για τα δικά τους μέτρα και δεδομένα, να αντιστέκονται σθεναρά, σε κάθε πρωτοβουλία που πάει να αναχαιτίσει και να αναστρέψει τη διαδικασία της φθοράς (και όχι μόνο των κτιρίων).
