Λογικά ο Αντώνης Καμπουράκης τρίβει τα χέρια του. Η ανάδειξη υποψήφιου δημάρχου από την παράταξη της μείζονος μειοψηφίας μετά τη μετακίνηση του Φώτη Χατζηδιάκου στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, έδειξε τελικά τις σοβαρές αρρυθμίες που χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο χώρο.
του Ζαχαρία Λουδάρου
Πρώτα εμφανίστηκε ο κ. Καλοπήτας δηλώνοντας πως η μη συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο των εθνικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ είναι κεντρική επιλογή του κόμματος, προκειμένου να έχει πρώτο ρόλο στην τοπική αυτοδιοίκηση. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, αυτοχρίσθηκε υποψήφιος Δήμαρχος Ρόδου, με το Γραμματέα του τοπικού ΠΑΣΟΚ να τηρεί αρχικά μια τουλάχιστον αμήχανη στάση. Μετά, λέει, πέσανε τηλέφωνα από την Αθήνα και μαζεύτηκε λίγο το πράγμα και αποδόθηκε σε «προσωπικές φιλοδοξίες».
Όμως και η ίδια η διαδικασία ανάδειξης του νέου υποψηφίου δεν εμφάνισε τη δυναμική που θα ήθελαν οι εμπνευστές της. Προσκλήθηκαν πάνω από 550 εκλέκτορες και στην κάλπη εμφανίστηκαν οι μισοί. Έφταιγε ο κακός καιρός; Μπορεί. Μπορεί όμως να έχει να κάνει με μια γενικότερη «παγωμάρα» της κοινωνίας που αποξενώνεται όλο και περισσότερο από διαδικασίες που δεν ελέγχει και γι’ αυτό θεωρεί πως δεν την αφορούν. Επιπλέον η συνοδευτική δημοσκόπηση μάλλον περιέπλεξε τα πράγματα αφού εκεί εμφανίζεται πρώτος ο κ. Μανώλης Σαββής και όχι ο κ. Σάββας Διακοσταματίου, ο οποίος πλειοψήφησε στην κάλπη. Νέο πρόβλημα. Να την κρύψουν; Να τη δημοσιοποιήσουν; Ή να κάνουν μόνον επιλεκτικές διαρροές; Έλα ντε…
Αν σε όλα αυτά προστεθεί και το γεγονός της διαρροής στελεχών από τον συγκεκριμένο χώρος προς την παράταξη Καμπουράκη, με τη μορφή του «μαρτυρίου της σταγόνας», τότε η εικόνα κάθε άλλο παρά… ρόδινη μπορεί να χαρακτηριστεί. Προφανώς ο κ. Διακοσταματίου έχει πολλή δουλειά να κάνει για να αποκαταστήσει τις αρρυθμίες και είναι στοίχημα κατά πόσο θα καταφέρει να κάνει «γκελ» στην κοινωνία. Δεν είναι άγνωστος αλλά αυτό δεν είναι και πάντα καλό. Έχοντας διατελέσει Αντιδήμαρχος Οικονομικών κατά τη δημαρχιακή θητεία Χατζηδιάκου, εικάζω πως ο κ. Καμπουράκης θα ξεσκονίζει ήδη τα οικονομικά στοιχεία εκείνης της περιόδου, διά πάσα χρήση.
Η ανία δεν είναι μονόδρομος για την αυτοδιοίκηση στο μέτρο που καταφέρνει να υπερβαίνει αυτό που υπάρχει και να δημιουργεί την προσδοκία αυτού που δεν υπάρχει ακόμη. Στο μέτρο δηλαδή που μπορεί να δημιουργεί γεγονότα. Να γίνεται ο πολιορκητικός κριός για να σπάσει τα τείχη της αδιαφορίας και της αποστασιοποίησης και να κάνει την αυτοδιοίκηση όχι μια υπόθεση για τους «συνήθεις υπόπτους» της τοπικής δημόσιας σκηνής αλλά μια υπόθεση της κοινωνίας. Όχι με τον εύκολο λαϊκισμό της λακκούβας αλλά με την δυναμική δημιουργίας νέων ευκαιριών και νέων δυνατοτήτων για τους απλούς πολίτες, ειδικά γι’ αυτούς που έχουν πληγεί περισσότερο μέσα στο περιβάλλον της «πολυ – κρίσης» που ζούμε. Διότι στο τέλος της μέρας όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός «από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί».
Πηγή RealVoice
